10 اشتباه دیزنی در انتخاب بازیگر که به فیلم هایشان آسیب زد - افق بسطام

با چندین و چند انتخاب بازیگر اشتباه می توان دید که چرا تهیه نمایندگان فیلم های دیزنی فکر می نموده اند آن بازیگر به خصوص برای فیلم شان برترین گزینه است. اگرچه همواره نمی توان تقصیر را گردن بازیگر انداخت، چرا که اگر فیلم نامه خوبی ارائه نگردد، حتی برترین بازیگرها هم عملکرد خوبی نخواهند داشت. با این وجود برترین و باتجربه ترین بازیگران می توانند شخصیتی که نقش آن را ایفا می نمایند را از طریق خود بازتعریف نمایند؛ به معنای اینکه مخاطبان دیگر نمی توانند شخص دیگری را برای بازی در آن نقش تصور نمایند. همین امر نشان می دهد انتخاب بازیگر چه نقش مهمی در نقش یک شخصیت در داستان و بهبود کلی فیلم دارد.

1. گل گدوت در نقش شنک در فیلم رالف اینترنت را خراب می نماید (Ralph Breaks The Internet)

تبلیغات فیلم رالف اینترنت را خراب می نماید روی دو جنبه فیلم بیش از حد تمرکز داشت: نخست گرد هم آمدن تمام پرنسس های دیزنی، و دوم حضور گل گدوت در فیلم. نکته اصلی شخصیت گادوت، شانک، این است که او از هر کسی که وانلوپ تا به حال دیده، خونسردتر و باحال تر است. احتمالاً تهیه نمایندگان پیش خودشان فکر نموده اند هیچ بازیگری نمی تواند گزینه ای بهتر از گل گدوت برای ایفای نقش این شخصیت باشد.

با وجود اینکه گدوت در نقش شانک واقعاً خونسرد است، اما هیچ چیز جالب توجه ای در اجرای او وجود ندارد. علاوه بر این ها، صدای گال گادوت به مقدار باقی صداپیشگان رالف اینترنت را خراب می نماید قابل تشخیص نیست، پس نمی توان ارتباط فوری بین شانک و واندرومن (نقش دیگری که گال گادوت ایفا نموده) برقرار کرد.

جین لینچ صداپیشگی شخصیت کالهون را بر عهده داشت که شخصیتی سرزنده و سرسخت در فیلم رالف اینترنت را خراب می نماید داشت. اما برخلاف گدوت، لینچ در صداپیشگی یک شخصیت بی رحم و سرسخت تخصص دارد و همین باعث عملکرد و نتیجه مطلوب تری شده.

بخشی از مشکل شخصیت شانک به خاطر فیلم نامه است، چرا که کالهاون دیالوگ های عجیب وغریب بیشتری در اختیار دارد تا از آن طریق شخصیت خود را بروز دهد. با این حال عدم تجربه گل گدوت در صداپیشگی یک ضعف انکارناپذیر است. این انتخاب اشتباه بود و تهیه نمایندگان این فیلم دیزنی به راحتی می توانستند بازیگر باتجربه تری برای نقش شانک انتخاب نمایند و به این ترتیب نسخه ای پویاتر و مجذوب کننده تر از این شخصیت ارائه دهند.

2. ریچارد مدن در نقش شاهزاده کیت در فیلم سیندرلا (Cinderella)

چه برای برترین بازسازی های لایو اکشن و چه برای بدترین ها، تهیه نمایندگان دیزنی همواره گروهی از ستاره های هالیوود را برای بازی در نقش شخصیت های فیلم انتخاب می نمایند. فیلم سیندرلا هم از این قاعده مستثنی نبود. لیلی جیمز و کیت بلانشت برای نقش سیندرلا و لیدی ترماین برترین انتخاب ها در میان گروه بازیگران سیندرلا بودند، اما ریچارد مدن برای بازی در نقش شاهزاده کیت بدترین انتخاب ممکن بود. چرا که مخاطبان ریچارد مدن را از سریال بازی تاج و تخت (Game of Thrones) به یاد می آوردند و می دانستند او چقدر در ایفای نقش یک شخصیت جدی در اثری واقع گرایانه و تاریک مهارت دارد. بنابراین نمی توانستند او را به عنوان یک شاهزاده ساده لوح و شسته رفته دیدن نمایند. ریچارد مدن با سریال بازی تاج و تخت به معروفیت رسید و بازی او در نقش راب استارک همچنان برجسته ترین بخش کارنامه حرفه ای او به شمار می آید.

بازیگران دیگری وجود داشتند که می توانستند بهتر از ریچارد مدن شاهزاده ای خوش قلب را به شیوه ای کمدی و دوست داشتنی به تصویر بکشند. کریس پاینز این کار را در به سوی جنگل (Into the Woods) انجام داد و جاش دالاس در سریال روزی روزگاری (Once Upon a Time) این نقش را ایفا کرد. فیلم لایو اکشن سیندرلا نسخه ای از شاهزاده را می خواست که جدی گرفته گردد، اما ذات شخصیت شاهزاده کیت با جدی گرفته شدن تضاد دارد. یک بازیگر متفاوت بجای این انتخاب اشتباه می توانست در لحظات خنده دار فیلم عملکرد بهتری داشته باشد و در سیندرلا دیزنی شاهزاده کیت بهتری را به نمایش بگذارد.

3. میشل ویلیامز در نقش گلیندا در فیلم اُز بزرگ و قدرتمند (Oz The Great And Powerful)

با وجود سایر نقاط ضعف داستانی فیلم، از بزرگ و قدرتمند داستان جادوگران شرور شرق و غرب اُز را بازگویی می نماید، در واقع شخصیت های فیلم نسخه های جوان تر همان شخصیت هایی هستند که پیش تر در جادوگر شهر اُز (The Wizard of Oz) دیده شده اند. تئودورا قبل از تبدیل شدن به جادوگر شرور غرب، یک فرد آرمان گرا و رمانتیک است. اوانورا ظریف و بی رحم است و تصور اهالی شهر اُز از خانواده خود و گلیندای خوب را دستکاری می نماید. با این وجود گلیندا همان شخصیتی است که همواره بوده: ملایم، مهربان و بدون هیچ انگیزه پنهانی.

اجرای میشل ویلیامز هیچ کوششی برای تغییر تصویر قبلی گلیندا انجام نمی دهد. در فیلم لحظاتی وجود دارد که نشان می دهد گلیندا در رابطه با شخصیت جادوگر، تردیدهای اخلاقی دارد یا با اشاره به جنبه های تاریک سال های فراری بودن خود، عمیق تر شدن شخصیتش را به نمایش می گذارد. ویلیامز بازیگری شایسته در حد و مقدار جایزه اسکار است، اما ظاهراً در اُز بزرگ و قدرتمند او هرچه در فیلم نامه آمده را پذیرفته و تصمیم گرفته از محدودیت های مشخص شده پا را فراتر نگذارد.

4. آکوافینا در نقش سیسو در انیمیشن رایا و آخرین اژدها (Raya And The Last Dragon)

در انیمیشن سینمایی رایا و آخرین اژدها به احتمال زیاد دیزنی کوشش داشت تا شیوه انتخاب یک کمدین در نقش شخصیت فرعی را بازگرداند. این رویکرد پیش تر در فیلم های علاءالدین (Aladdin) و مولان (Mulan) جواب داده بود؛ اجرای رابین ویلیامز در نقش جن و ادی مورفی در نقش موشو در این دو فیلم به یاد ماندنی و ارزشمند بود و باعث محبوبیت این دو انیمیشن سینمایی شد. آکوافینا به طور کلی به عنوان یک بازیگر انعطاف پذیری خوبی دارد، امری که در اجرای او در فیلم وداع (The Farewell) به خوبی به تصویر کشیده شده. با این حال انتخاب این بازیگر در مقام یک کمدین اشتباه بود و او نتوانست در خلق یک شخصیت متمایز برای دیزنی که تحت تأثیر شوخ طبعی منحصر به فرد شخص اوست، پیروز ظاهر گردد.

دیزنی کمدینی که در حال حاضر محبوبیت دارد را برای صداپیشگی در نقش یک اژدهای دست وپاچلفتی و بامزه انتخاب کرد و تصورش این بود که همه چیز به برترین نحو ممکن پیش خواهد رفت. با این وجود شخصیت سیسو به مقدار کافی در فیلم نامه دیالوگ های طنز خوبی نداشت. علاوه بر این، شخصیت های رایا (با صداپیشگی کلی ماری ترن) و ناماری (با صداپیشگی جما چان) بسیار توانا هستند و جای زیادی برای طنازی سیسیو باقی نمی گذارند. برای مقایسه، به مولان و علاءالدین نگاه کنید که قهرمان های کمابیش ناشی ای داشتند. این موضوع به شخصیت های فرعی بذله گوی آن ها این فرصت را می داد تا با تمسخر آن ها لحظات بامزه و خنده داری به وجود بیاورند. در رابطه با نقش آکوافینا در رایا و آخرین اژدها می توان گفت این شخصیت نه به خوبی نوشته شده، نه شیمی خوبی بین او و رایا ایجاد شده. نقش سیسو را می بایست به یک کمدین با تجربه می دادند که پیش تر عیار خود را ثابت نموده بود.

5. پاتریک سوویزی در نقش کش در انیمیشن روباه و سگ شکاری 2 (The Fox And The Hound 2)

فیلم روباه و سگ شکاری 2 یکی از انیمیشن های عجیب و غریب دیزنی است که بسیاری از مخاطبان حتی وجود آن را از یاد برده اند. این فیلم به موضوعاتی مانند اهلی کردن حیوانات وحشی، روابط میان حیوانات شکارچی و طعمه، بلایای طبیعی و تخریب محیط زیست پرداخته است. از سوی دیگر، این دنباله یک ماجراجویی از گذشته این دو شخصیت، وقتی جوان تر بودند، را به تصویر می کشد؛ زمانی که کاپر عضو یک گروه از سگ های آوازه خوان می گردد که به تازگی خواننده اصلی گروه را ترک نموده است.

ایده داستان و تعداد بیش از حد صحنه های موزیکال فیلم به خودی خود مشکل آفرین هستند. حالا به این مسائل، این را هم اضافه کنید که پاتریک سوویزی صداپیشگی رهبر گروه موسیقی سگ ها را به عهده دارد. متأسفانه، اجرای سوویزی تنها یادآور تمام مسائل دیگری است که این انیمیشن سینمایی دارد. کش شخصیتی کاملاً منفور است، فردی که آن قدر شدید در پی پیروزیت است که رفتار وحشتناکی با دوستان خود دارد. قطعاً به خاطر همین ویژگی شخصیت کش بوده که سوییزی را برای صداپیشگی او انتخاب نموده اند. اما نتیجه یکسان است: سوویزی در یک فیلم بد، شخصیتی منفور را نفرت انگیزتر نموده است.

6. جولیا لوئی درایفوس در نقش آتا در انیمیشن زندگی یک حشره (A Bugs Life)

شرکت فیلم سازی پیکسار با پیروزیت در فیلم داستان اسباب بازی (Toy Story) توانست تعداد زیادی بازیگر مشهور را برای صداپیشگی شخصیت های تازه در انیمیشن های سینمایی زندگی یک حشره، داستان اسباب بازی 2 و شرکت هیولاها (Monsters, Inc) جذب کند. جولیا لوئی درایفوس می توانست در نقش مورچه ملکه شگفت انگیز در زندگی یک حشره ظاهر گردد که شخصیتی جسور و بی پرده بود. درایفوس با کمدی تند و تیز خود و کمی فضا برای بداهه نوازی، می توانست با اجرا در نقش این شخصیت معجزه کند. با این وجود نقش مورچه ملکه به فیلیس دیلر داده شده بود، یکی دیگر از چهره های مطرح و شناخته شده کمدی.

به این ترتیب درایفوس به عنوان پرنسس آتا، جانشین مورچه ملکه، انتخاب شد. مشکل اینجاست که شخصیت آتا بار دراماتیک داستان زندگی یک حشره را به دوش می کشد، این در حالی است که درایفوس در کمدی شهودی و سیاه مهارت دارد. درایفوس به خودی خود در نقش آتا بد ظاهر نشده، همان طور که زندگی یک حشره فیلم بدی به حساب نمی آید. با این حال زندگی یک حشره را نمی توان یکی از برترین انیمیشن های سینمایی پیکسار دانست. حقیقت این است که زندگی یک حشره از جولیا لوئی درایفوس سؤاستفاده کرد و جز معروفیت او، در پی چیز دیگری نبود.

7. تریسی آلمن در نقش خانم بردول در انیمیشن زندگی تازه کرانک (Kronks New Groove)

انیمیشن زندگی تازه کرانک را می توان دنباله فیلم کلاسیک و قدرندانسته دیزنی، یعنی زندگی تازه امپراتور (The Emperors New Groove) دانست. در این انیمیشن سینمایی کرانک به کسی علاقه مند می گردد. اجرای تریسی اولمن در نقش خانم بردول سرزنده و پر جنب و جوش است که باعث می گردد این شخصیت به طور کلی خوب پرداخته شده باشد. با این حال اگر شخصیت بردول کمی بیشتر با کرانک تضاد داشت، ممکن بود داستان عاشقانه ای که بین شان شکل می گیرد مجذوب کننده تر گردد.

برای درک بهتر این موضوع باید به صداپیشگی وندی مالیک در هر دو فیلم در نقش چیچا، همسر پاچا، اشاره نمود. رویکرد جدی چیچا تمام و کمال با رفتار دیوانه وار پاچا و کوزکو در تضاد است. شخصیتی که همه چیزش مشابه کرانک نیست می توانست گزینه بهتری برای معشوقه او باشد. تریسی آلمن انتخاب مناسبی برای این فیلم بود، اما به طور کلی خالقان زندگی تازه کرانک می توانستند نتیجه بهتری برای این شخصیت رقم بزنند.

8. ند بیتی در نقش لوتسو در انیمیشن داستان اسباب بازی 3 (Toy Story 3)

شخصیت شرور لوتسو در داستان اسباب بازی 3 یک مورد جالب از شخصیتی است که عمداً طوری طراحی شده بود که محبت آمیز و صمیمی به نظر برسد، اما در باطن بسیار بی رحم بود. بعضی از بازیگران می توانند به طرز قابل توجهی در چنین نقشی بدرخشند، اما واضح است که ند بیتی برترین انتخاب ممکن نبوده است. بیتی پیروز شده یک خرس عروسکی باشد که به طرز باورنکردنی ای گرم و صمیمی است و سپس در نقش یک شرور بی رحم نیز عملکرد خوبی داشته، اما بیتی نتوانسته این دو جنبه از شخصیت لوتسو را با هم تطبیق بدهد. به این ترتیب است که در طول فیلم بینندگان می توانند انعکاس نسخه بی رحم لوتسو را در چهره صمیمی و دوست داشتنی اش ببیند و بعلاوه سایه ای از شخصیت شرور او همواره پشت لبخندها و حرف های دلگرم نماینده اش دیده می گردد.

کسانی که انیمیشن سینمایی رنگو (Rango) را دیدن نموده باشند می دانند ند بیتی اگر از ابتدا با یک شخصیت حیله گر و خشن طرف باشد، هیچ مسئله ای در صداپیشگی یک شخصیت شرور ندارد؛ همان طور که با اجرای به یاد ماندنی اش در نقش آن شهردار حریص به ما ثابت کرد. اما در رابطه با داستان اسباب بازی 3، آن ها می بایست بازیگری را انتخاب می کردند که قبلاً شخصیتی مانند لوتسو را بازی نموده بود. این فیلم نامزد اسکار برترین فیلم شد، بنابراین نمی توان آن را فیلمی بد نامید. مسأله اینجاست که داستان اسباب بازی 3 می توانست شخصیت شرور کمی بهتر و قوی تری داشته باشد و این فرصت از آن گرفته شد، فقط و فقط به خاطر انتخاب بازیگر اشتباه.

9. کیرا نایتلی در نقش پری آلو قندی در فیلم فندق شکن و چهار قلمرو (The Nutcracker And The Four Realms)

فیلم سینمایی فندق شکن و چهار قلمرو به طور کلی فیلم بدی به شمار می آید، اما تصویر پری آلو قندی با بازی کیرا نایتلی یک فاجعه تمام عیار است. نایتلی کل فیلم گریم سنگینی دارد و با صدای بسیار تیز و آزاردهنده ای صحبت می نماید. بعضی از شخصیت های این فیلم تقریباً خوب درآمده اند، مانند نسخه خشن هلن میرن از شخصیت مادر جینجر یا کلارای با اعتماد به نفس و توانا با بازی مکنزی فوی. از طرف دیگر پری آلو قندی بیش از حد آزاردهنده است و آن قدر شخصیت شرور ضعیفی از آب درآمده که نمی تواند فایده ای برای این فیلم پر از نقص داشته باشد. چه بسا که خودش به یکی از مسائل فیلم تبدیل می گردد.

بعید است بازیگر دیگری، به جای نایتلی، می توانست با اجرا در نقش پری آلو قندی ورق را به نفع فیلم برگرداند. اما می توان به جرأت گفت که حضور میرن این کار را انجام نداده. با این حال مشکل اصلی پری آلو قندی است که فیلم از مخاطب می خواهد این شخصیت مضحک را جدی بگیرد، به همین علت هم یک بازیگر دراماتیک کارکشته مانند نایتلی را برای این شخصی انتخاب نموده اند. اگر فندق شکن و چهار قلمرو عناصر کمدی بیشتری می داشت و برای نقش شخصیت های اصلی از بازیگران کمدین استفاده می کرد، شاید استقبال بهتری از آن می شد.

10. دواین جانسون در نقش فرانک ولف در فیلم گشت و گذار در جنگل (Jungle Cruise)

دواین جانسون از آن بازیگرها به شمار می آید که در هر فیلمی بازی نمایند، بلافاصله تمام توجه ها را به خوب جلب می نمایند؛ به این ترتیب حضور آن ها می تواند نقش مهمی در پیروزیت تجاری فیلم ایفا نماید. جانسون در نقش مائویی در انیمیشن موانا (Moana) به شدت خوب ظاهر شد، چرا که شخصیتی که صداپیشگی اش را به عهده داشت به شدت با شخصیت واقعی او شباهت داشت. اجرای او در نقش هابز، در فرنچایز سریع و خشن (the Fast & Furious) نیز کاملاً با خطوط داستانی فیلم ها همخوانی دارد. با این حال انتخاب جانسون به عنوان نقش اول کاریزماتیک گشت و گذار در جنگل، احتمالاً کوشش برای تقلید از نقش جانی دپ در فرنچایز دزدان دریایی کارائیب (Pirates of the Caribbean) بوده است، یک کوشش نافرجام.

داستان ماجراجویی فراطبیعی گشت و گذار در جنگل در برترین حالت سرگرم نماینده است. با این وجود اگر بازیگری را برای شخصیت اصلی فیلم انتخاب می کردند که شخصیت واقعی اش روی تک تک نقش هایی که بازی می نماید سایه نمی انداخت، فیلم می توانست مجذوب کننده تر باشد. اگر فرانک ولف می توانست به عنوان یک شخصیت، مستقل از بازیگرش، ظاهر گردد و روی پای خود بایستد، حداقل داستان فرعی عاشقانه ای که در فیلم وجود داشت بهتر شکل می گرفت. از نظر تئوری جانسون انتخاب بسیار خوبی برای این نقش بود، چرا که او بازیگر شگفت انگیزی است. اما دیزنی در آثار متعددی ثابت نموده که گاهی اوقات برترین بازیگرها نیز ممکن است برای بازی در یک نقش به خصوص، گزینه ای اشتباه باشند.

منیع: screenrant