کوله گردی که روزگاری میلیاردر بود - افق بسطام

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، متولد 53 و فرزند یک خانواده متوسط از دیار کرمان است که سال ها پیش همه او را با ثروت و کسب و کارش در ساخت و ساز می شناختند، آنقدر ثروت داشت که به قول خودش انتهای راستا پولداری را رفته بود اما یک روز صبح از خواب بیدار می گردد و می بیند که حال خوبی ندارد.

با سرگیجه به پزشک مراجعه می نماید و پس از بارها رفت و آمد متوجه می گردد که یک تومور سرطانی در سرش جا خوش نموده و به گفته دکتر، کاری از دست علم پزشکی برنمی آید و فقط یک معجزه می تواند او را نجات دهد.

سرطان راستا زندگی این مرد را تغییر داد

پس از کوشش های بسیار با پروفسور سمیعی ارتباط می گیرد و برای ادامه درمان به آلمان می رود اما پروفسور سمیعی هم به او می گوید که حساب و کتاب هایش را بکند و اگر به کسی بدهکار است بدهی اش را پرداخت نموده و حلالیت بطلبد.

بعد از آن روند زندگی داریوش شهسواری تغییر می نماید، پول برایش بی اهمیت می گردد و سعی می نماید از راضی کردن دیگران انرژی بگیرد، از زیر تیغ عمل پروفسور سمیعی سالم بیرون می آید اما کما، مانعی بود که پس از 41 روز از آن هم گذر می نماید.

پس از بازگشت به ایران سبک زندگی اش را تغییر می دهد و حالا با کوله باری بر دوش از این شهر به آن شهر می رود و به گفته خودش جای ثابتی ندارد و خانه اش ایران است.

وی در مورد تغییر راستا زندگی اش می گوید:

زمانی که به ایران بازگشتم فقط به اندازه هزینه عمل و نگهداری بعد از جراحی پول نگه داشته بودم، یک خانه داشتم که نیمه کاره رها شده بود، رفتم و در طبقه اول آن ساکن شدم. من هم مثل همه آدم های دیگر مشغول کار و پول و درآمد و روزمرگی بودم اما به این فکر افتادم که قبل از مهندس شدن، همواره دوست داشتم یک ماجراجو باشم، منظورم هر ماجراجویی نیست بلکه من به سبک زندگی کوله گردی علاقه داشتم به همین خاطر تصمیم نهایی ام را گرفتم و پس از مدتی همه دارایی ام را بخشیدم و با یک کوله زندگی جدیدم را آغاز کردم.

10 ماه طول کشید تا اموالم را بخشیدم

اگر می خواهید از زندگی لذت ببرید باید خدا را در رأس همه کارها قرار دهید، وقتی بدانی خدا تو را می بیند اگر پشت میز نشسته باشی ارباب رجوع را اذیت نمی کنی، اختلاس نمی کنی، من در زندگی قبلی ام وقتی می خواستم به یک فقیر یاری کنم اطرافم را نگاه می کردم که ببینم کسی من را می بیند یا نه، اگر کسی من را می دید یاری می کردم اما یک روزی به جایی رسیدم که پنهانی، حدود 4 میلیارد دارایی ام را بخشیدم.

یک وانت در شرکتم بود که با آن در شهر می گشتم، لباس مندرسی هم می پوشیدم مثلاً ضایعات جمع می کردم، یک بار درب یک خانه ای رفتم و گفتم می گردد به من یک لیوان آب بدهید؟ خانم صاحبخانه یک لیوان آب گرم آن هم در گرمای کرمان آورد، گفتم مگر می خواهم چایی درست کنم آب خنک ندارید؟ گفت یخچال نداریم و همین آبی است که خودمان و بچه ها می خوریم، بدون اینکه بفهمد فردا یک یخچال خریدم و به خانه شان فرستادم و به همین ترتیب پس از بهبودی ام10ماه طول کشید تا اموال را بخشیدم بدون اینکه کسی جز خدا ببیند.

آغاز زندگی جدید با کوله پشتی

از 9 سال پیش که کوله گرد شده ام 3 بار کل ایران را گشته ام و به کشورهای مختلفی سفر نموده ام، نه ماشین و خانه دارم نه زن و بچه، هیچ وقت دنبال دیده شدن نبودم و اگر هم مصاحبه ای می کنم آن را زکات حال خوبم می دانم که باید با دیگران قسمت کنم، حتی اگر یک نفر در این راستا تغییر کند برای من کافی است.

وی می گوید: من اولین کسی بودم که در صد سال اخیر با شتر طی 4 روز به ریگ یلان سفر کرد، صد سال پیش گابریل به همراه ملک محمد که یک ساربان شتر بود این سفر را انجام داد، ضمن اینکه یک بار با کوله پشتی دور تا دور مرز ایران را که حدود 7 هزار کیلومتر است پیاده سفر کردم.

ایمان به خدا و اراده در سفر مهم تر از کوله پشتی برند است

ایمان به خدا و اراده را لازمه سفر می داند و می گوید: اگر کسی این دو ویژگی را داشته باشد، حتی اگر کوله پشتی برند هم نباشد باز هم می تواند سفر کند، باید بدانید هدف از سفر چیست؟ می روی جنگل شمال عظمت و قدرت خدا و کوچکی خودت را ببینی یا جوجه کباب بخوری؟

بسیاری از مردم نمی دانند که چه چیزی از سفر می خواهند، از تهران به روستاهای اطراف شمال می روند اما از همین تهران میوه و غذا و وسیله های خود را تهیه می نمایند در حالی کهباید از روستا خرید کرد تا در وضعیت معیشتی روستائیان تحول ایجاد گردد.

خیلی ها به دنبال امکانات خاص برای سفر هستند اما می توان با وسایل ساده هم سفر کرد، با یک کوله پشتی، چادر مسافرتی که خانه ات می گردد، کیسه خواب و یک بالش کوچک، زیرانداز برای زیر چادر و داخل چادر، کپسول های گاز کوچک با سرشعله، یک لیوان و قاشق، البته این ها واجب نیست اما داشته باشید بهتر است اما باز هم می گویم که ایمان به خدا و اراده از همه واجب تر است.

رفتار بد مردم با طبیعت نشانه ضعف آموزش است

از رفتار مردم با طبیعت گلایه مند است و می گوید: دیگر خسته شدم از اینکه بخواهم به مردم بگویم زباله یا پلاستیک نریزید، اگر کسی آشغال بریزد می روم جلوی خودش آن را بر می دارم تا از رفتار من درس بگیرد و فکر می کنم این روش بهتر از نصیحت است، من هم رفتار اشتباه دارم اما خوشبختانه سفر باعث شده رفتارهای اشتباهم را به حداقل برسانم.

چند وقت پیش خانواده ای را دیدم که بچه آنها روی درخت شاخه های خیس را می شکست تا آتش روشن کند، جلو رفتم و به او گفتم که من اره دارم و می توانم به تو در جمع کردن هیزم یاری کنم، بیا به تو یاد بدهم که چگونه باید شاخه ها را جمع کنی، اینها شاخه های خیسی است که به درد آتش زدن نمی خورد. برایش چند چوب خشک بریدم، معین بود این بچه خوشش آمده و یاد گرفته در حالی که اگر قرار بود نوع دیگری رفتار کنم قطعاً نه تنها بازخورد درستی نمی گرفتم بلکه نتیجه ای هم در بر نداشت.

مهم ترین نکته برای کمپ در طبیعت

ما در کشور احتیاج به آموزش داریم اما متأسفانه سفر به صورت تخصصی آموزش داده نمی گردد، اینکه گردشگران و مسافران در کجا کمپ نمایند که محل زندگی حیوانات نباشد یا منطقه ای نباشد که گیاهان کمیاب در آن رشد می نمایند.

من هم اوایل سفرم خیلی مطلع نبودم، در سال های قبل اگر می خواستم آتش روشن کنم حتی روی چمن طبیعی هم این کار را انجام می دادم اما طبیعت من یاد داد در جایی که آتش روشن می کنم ممکن است جانورانی باشند که زیست شان آنجاست، الان اگر مجبور شوم جایی آتش روشن می کنم که خاک باشد نه چمن، آتش کوچکی هم روشن می کنم که بتوانم یک غذای کم یا دمنوش درست کنم.

ما 100 درصد در این زمینه ضعف آموزشی داریم، من 9 سال است که در سفر هستم و به عنوان عضو افتخاری کمیسیون گردشگری فعالیت می کنم اما تا به حال نشده از جایی تماس داشته باشند و بگویند تویی که این همه سال در سفر هستی بیا و دانشی که به دست آورده ای را رایگان آموزش بده، میراث فرهنگی و گردشگری باید دنبال این داستان ها باشد که متأسفانه کاری ننموده است.

متأسفانه طی سال های اخیر به خصوص در استان های گلستان و مازندران برای ورود به جنگل برای هر ماشین 3500 تومان می گیرند، از آنها سوال کردم در قبال این پولی که می گیرید چه خدماتی به مردم می دهید؟ حداقل آنقدر معرفت داشته باشید که به هر خودرو کیسه ای بدهید که بتوانند زباله هایشان را برگردانند.

این ضعف نظارت و کنترل است، شورای شهر و شهرداری آنجا شاید دل شان نمی سوزد، این منطقه آنقدر دو طرفش زباله است که حالتان بد می گردد، اگر قرار باشد مکانی به عنوان گردشگری داشته باشیم اول باید زیرساخت ها را فراهم کنیم، مشکل اینجاست در اکثر جاها وقتی کسی در سیستمی قرار می گیرد خودش تجربه و تخصص کافی ندارد و مطلع نیست، البته افرادی هم هستند که نسبت به کار و مسئولیت شان تخصص دارند.

علاقه ای به مهاجرت و ترک وطن ندارم

هیچ وقت فکر مهاجرت به سر من نزده و علاقه ای هم به این کار ندارم، وطن مثل مادر انسان است و حس عجیب و غریب و خوبی دارد علی رغم مشکلاتی که دارم و پیشنهاداتی که از چند کشور داشتم اما این کار را انجام ندادم.

قابلیت ها و جذابیت های ایران آنقدر زیاد است که نمی توان بیان نمود، هیچ کس در جهان نمی تواند بگوید که کل کشور را کامل سفر نموده، ایران کشور شگفت انگیزی است و جاهای ناشناخته زیادی دارد اما متأسفانه تبلیغات گردشگری ایران ضعیف است .

بسیاری از برنامه هایی که در زمینه گردشگری ساخته می گردد ضعف دارد و بیش از 90 درصد برنامه ها نمایشی است و چون از دل بر نمی آید متعاقباً بر دل هم نمی نشیند، در برنامه هایی که خودم در صدا و سیما داشتم به کسی اجازه ندادم کاری انجام دهد و می گفتم به من نگویید چه کار کنم، اجاز دهید خودم باشم تا مستند نمایشی نگردد.

بر اساس فصل ها سفر کنید

شهسواری با اشاره به اقامتگاه های بومگردی می گوید: اقامتگاه های بومگردی خیلی خوب است اما ضعف عمده شان این است که بسیاری از آنها بر خلاف اسمشان سبک زندگی بومی را معرفی نمی نمایند، من یک خانواده فرانسوی را به یک منطقه دعوت کردم اولین موردی که پیش آمد آن ها از سیستم غذا ناراحت بودند چون طرف می گفت من از اروپا اینجا نیامدم که کباب و جوجه بخورم، می خواهم غذای محلی را امتحان کنم و با سیستم عشایر و روستایی آشنا شوم.

این ایرانگرد و جهانگرد می گوید: نمی توانم بگویم کجای ایران را خیلی دوست دارم، تمام ایران برای من زیباست اما اگر می خواهید ایرانگردی کنید به فصلها توجه داشته باشید، مثلاً الان فصل سفرهای جنوبی نیست یا بیابان لوت و شهداد کرمان نمی تواند انتخاب خوبی برای سفرهای تابستانی باشد اما منطقه فیلبند در شمال ایران الان مناسب سفر است در صورتی که اگر در پاییز و زمستان به این منطه بروید حتماً اذیت می شوید.

از حمله خرس 800 کیلویی تا جای دندان گرگ

شهسواری درباره تجربه های سفرش می گوید: در یکی از سفرها خرس به من حمله نموده که آن هم به دلیل نامطلعی خودم بود، در حمله خرس 800 کیلویی هم آغاز به دویدنم کردم البته یک ضربه کوچک به من زد اما اشتباه از خودم بود چون نباید وارد حریم زندگی اش می شدم.

یکبار هم می خواستم از روی محبت به یک گرگ غذا بدهم اما دستم را گاز گرفت جوری که هنوز جای بخیه ها روی دستم مانده، البته اینها مربوط به سال های اول سفر است که بی تجربه بودم.

من هیچوقت از سفر کردن اذیت نشده ام، بارها در طوفان شن یا سرمای برف گیر افتاده ام اما هرچقدر هم راستا سخت باشد می دانم که بعد از یک سربالایی حتماً یک راستا هموار انتظارم را می کشد، تمام سختی های سفر به من درس داده و برای من معلم بوده و از هیچ کدام به عنوان خاطره بد یاد نمی کنم.

به جاهای ناشناخته سفر می کنم

بیشتر به جاهای بکر و ناشناخته ای که کسی نرفته سفر می کنم، وقتی وارد یک روستا می شوم از پیرمردها و چوپان های آنجا سوال می کنم که آب گرم، آبشار زیبا یا منطقه بکری را به من معرفی نمایند.

حقیقتاً جاهایی را که اکثر مردم می روند دوست ندارم و معمولاً مناطقی که به آن سفر می کنم را هم به کسی معرفی نمی کنم تا بکر بماند و از گزند زباله و تخریب در امان باشد.

من در حال حاضر نه خانه دارم نه ماشین و حساب پس انداز، بنا به شرایطی که برایم پیش آمد اینگونه زندگی را انتخاب نموده ام، در واقع من بعد از بیماری و بهبود، با خدا معامله کردم و باید با صداقت بگویم که من در آرامش واقعی زندگی می کنم و درگیر هیچ داستان و مادیاتی نیستم.

من خانه ها و ماشین های خوب داشتم، آسایش داشتم اما آرامش نداشتم مردم ما نمی دانند که تفاوت آسایش و آرامش چیست، قرار نیست که ماشین و خانه همه چیز باشد.در زندگی قبلی آسایش داشتم اما آرامش نداشتم

مردم درگیر روزمرگی شده اند و این ربطی به ایران ندارد و مربوط به کل کره زمین است، من 9 سال سفر بدون توقف دارم، اصلاً هم برنامه ریزی نمی کنم، ممکن است شش ماه در یک منطقه شمالی باشم و یکدفعه به یک منطقه جنوبی بروم.

با کار در سفر هزینه هایم را تأمین می کنم

در جهانگردی مقوله ای به نام کار در سفر وجود دارد، من سفر می کنم و به هر جایی که برسم آغاز به کار می کنم، مثلاً الان در سفر در یک میوه فروشی کار می کنم، البته قرار نیست همه به شما لبخند بزنند و درخواست تان را برای کار کردن قبول نمایند، اما از آنجایی کهبا خدا باش و پادشاهی کن... بالاخره کار جور می گردد و به ازای هر روز حقوق دریافت می کنم، حالا ممکن است یک ساعت باشد ممکن است 3 ماه باشد.

من در خارج از کشور باغبانی می کردم و تاکنون بیش از 63 شغل را تجربه کردم و چون گواهینامه بین المللی دارم گاهی شاگرد راننده بودم.

خاطره ای که هیچ وقت فراموش نمی گردد

یکی از زیباترین خاطره های من مربوط به سفرم به منطقه محروم جازموریان است، روی کوله پشتی من معمولاٌ عروسک و وسیله زیاد است، خانواده ای آنجا بودند که یک دختر 5 ساله داشتند، روز آخر موقع خداحافظی دیدم این دختربچه پشت سر من می آید، پابرهنه بود و کفش نداشت و هرچه می گفتم برگرد قبول نمی کرد.

برایم جالب بود که چرا پشت سرم می آید، وقتی برگشتم و نگاهش کردم دیدم زیرلب در حال صحبت با عروسک های پشت کوله پشتی ام است، حتی همین الان که تعریف می کنم حالم دگرگون می گردد، این بچه تا به این سن عروسک ندیده بود و آنقدر با این عروسک ها ارتباط گرفته بود که پشت کوله من با آنها حرف می زد.

به خاطر اینکه راحت تر باشد کوله ام را زمین گذاشتم و گفتم که کمی کنار کوله پشتی من بنشیند تا من استراحت کنم، بعد از چنددقیقه آغاز کرد به حرف زدن با عروسک ها و قربان صدقه آنها رفتن، وقتی برگشتم عروسک را از کوله ام باز کردم و به دست دخترک دادم و گفتم این عروسک برای تو بوده است .

آنقدر این بچه مناعت طبع داشت که قبول نمی کرد و حدود 20 دقیقه طول کشید تا عروسک را از دستم بگیرد، از آنجا به بعد ناخواسته سفیر این کار شدم و از خدا خواستم هر جا هر کسی هر چیزی به من میدهد آن را به دست صاحب اصلی اش برسانم.

منبع : فارس

بازگشت به صفحه رسانه ها