آموزش مجازی شوخی تلخی است ، بچه ها قبلا انیمیشن می دیدند حالا مجبورند گوش به فرمان معلم باشند - افق بسطام

اگر علاقمند به دریافت بهترین خدمات تحصیل در استرالیا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم ویزای تحصیلی استرالیا، با دریافت مشاوره رایگان از مجربترین تیم مهاجرتی استرالیا، بهترین مسیر را به سوی دانشگاه های استرالیا انتخاب کنید.

ترجمان علوم انسانی نوشت: یکی از نکات هیجان انگیز زیستن در این لحظۀ خطیر تاریخی این است که دم به دم عقیده های سفت و محکمی در خودم پیدا می کنم که تا پیش از این از وجودشان خبر نداشتم. اگر پیش از نیمۀ مارس 2020، نظرم را دربارۀ ویدئو کنفرانس می پرسیدید، احتمالاً شانه هایم را بالا می انداختم و می گفتم: چیز خوبی است. اما حالا باید عقیده ام را کمی اصلاح کنم. اصلاً خوب نیست. وحشتناک است، نوعی شکنجۀ روانی است و من آن قدر از آن متنفرم که تنفرم شکلی فیزیکی به خود گرفته است، چیزی مانند واکنش آلرژیک.

این آلرژی را تجارب حرفه ای دوران عظیمسالی ام ایجاد ننموده است: می توانم خودم را مجبور کنم در میزگردهای آنلاین و نشست ها و رخدادهای ادبی شرکت کنم (که البته، با کمال تأسف، با حضور در آن ها از ساعات خوشی محروم می شوم که هر هفته به یُمن نرم افزار زوم با اقوامم سپری می کنم). می توانم از قبل برنامه ریزی کنم و با خستگی مفرطی کنار بیایم که بعد از یک روز پر از زوم سراغم می آید و شیرۀ جانم را می کشد و مغزم را از کار می اندازد؛ اما تنفرم بیشتر از آنجا ناشی می گردد که در دوران آموزش مجازی در بهار مجبور بودم به رافی، پسر پنج ساله ام، آموزش بدهم. من از آغاز پاییز می ترسم؛ وقتی که کلاس های مهدکودکش تا اندازه ای، و شاید به کلی، از راه دور برگزار خواهد شد. دوست دارم خلافش ثابت گردد، اما احتمال می دهم مهدکودکِ زومی برای او و خانواده ام بدتر از آن باشد که اصلاً مدرسه ای در کار نباشد.

اگر بگویم کلاس های پیش آمادگی مجازی خوب پیش نرفت، حق مطلب را ادا ننموده ام. روز اول، رافی گریه کرد، جیغ کشید، من و پدرش را زد، برادرش را زد، وسایل خانه را شکست و یک فنجان آب میوه روی لپ تاپم خالی کرد. روز بعد، من و همسرم دوباره کوشش کردیم، اما اوضاع به همان قرار بود. ما به کوششمان ادامه دادیم چون نمی دانستیم چه کار دیگری باید انجام دهیم. مدرسه رویدادی عادی و مرسوم در راستا زندگی بود که ما به آن پایبند بودیم. در نهایت، به این قانع شدیم که رافی، صبح ها، قبل از رفتن به پارک، اسمش و چند حرف و عدد را، حتی بدخط، بنویسد. ما فقط وقت هایی که حرف گوش کن بود، پای کلاس های زومی می نشستیم. اما این کلاس ها، حتی وقتی خوب پیش می رفتند، به شدت از او، و از همۀ ما، انرژی می گرفتند. به نظر می رسید این کلاس ها همۀ انرژی لازم برای خوش خلقی در طول روز را از رافی می گرفتند و بعد ما می ماندیم و او که دیگر حالی برایش باقی نمانده بود.

با اتمام سال تحصیلی، توانستم کمی دورتر بایستم و شکست هایمان را ارزیابی کنم. فکر کنم، اولین اشتباه ما آن بود که انتظار داشتیم رافی به اندازۀ ما برای مدرسۀ آنلاین هیجان زده باشد. ما آن قدر مشتاق دیدن هم کلاسی ها و معلم فوق العاده اش بودیم که حتی یک لحظه هم فکر نکردیم این تجربه چه قدر می تواند برای رافی عذاب آور باشد، آن هم برای او که تا همین چند وقت پیش تصور می کرد آدم هایی که در تلویزیون می بیند، عروسک های خیمه شب بازی اند. قبل از این، تجربۀ او از تعاملِ آنلاین به فیس تایم محدود می شد که از آن برای دیدار های تک نفره با پدرعظیم و مادرعظیم شکیبا و باحوصله اش استفاده می کرد. بنابراین، توقع ما از توانایی های رافی واقع بینانه نبود. نباید انتظار می داشتیم مقابل صفحه ای بنشیند که انیمیشن جستجوگران را پخش نمی نماید.

انتظارات رافی هم واقع بینانه نبود: او عادت داشت با دوستانش رودرو صحبت کند، بغلشان کند، دستشان را بگیرد و با آن ها دعوا کند. بهار گذشته، بارها به ما گفت که فلان بچه توی زمین بازی به عمد دستش را لگد نموده است. البته این را با عصبانیت نمی گفت، بلکه لحنش بیشتر شبیه فردِ متعجبی بود که کینه ای را به دل گرفته است که قرار است روزی سر باز کند. این لحن اما رفته رفته حالت نوستالژیک به خود گرفت: اصلاً کاش دوباره می شد فلان بچه بتواند دستش را لگد کند! رافی عادت داشت در گروه کُر هم نوایی و صحبت کند. تا قبل از این، بستن صدایش را در زوم تجربه ننموده بود. می توان گفت فرصت خوبی بود که این مهارت ارزشمند را یاد بگیرد. اما رافی نظر دیگری داشت. کاملاً مطمئن شدم که بر سر هر چیزی که فکر می کرد حواستان را پرت می نماید، دعوا راه می انداخت تا دیگر نتوانید او را به انجام کاری مجبور کنید که نمی خواهد.

از بهار تا حالا، رافی کمی عظیم تر شده است؛ برای مثال، اخیراً دیگر برادر کوچکش را به گریه نمی اندازد، چون می داند من و همسرم شیوۀ خودمان را پیش می گیریم: اگر برادرت گریه کند، بتمن در کار نیست! او به جای چند روز پرالتهاب، همۀ تابستان را فرصت دارد خودش را آماده کند و من خوشبینم که معلمش بر فعالیت های کلاس و همۀ آنچه امید دارد به وسیله ویدئو به آن برسد، کنترل بهتری خواهد داشت. برای بعضی بچه ها آموزش آنلاین فرق چندانی با آموزش حضوری ندارد یا حتی خوب است. هیچ کس این شیوه را برای تدریس یا یادگیری نمی پسندد، اما می دانم که معلم ها تمام کوشششان را می نمایند تا برنامه های درسی را در این قالب بگنجانند. حتی فکر می کنم رافی بتواند ادب دیجیتالش را بهتر کند -مثلاً چون حوصله اش سر رفته، کامپیوتر را با عصبانیت خاموش نکند، یا یاد بگیرد منتظر نوبتش گردد و بعد صحبت کند، یا بدون جیغ و ناله، تمام وقت کلاس، سرجایش بنشیند.

اما آیا ادب دیجیتال چیزی است که خواسته باشم رافی در پنج سالگی یاد بگیرد؟ او باقی زندگی اش فرصت دارد تا ظرافت های رفتار با دیگران از دریچۀ صفحۀ کامپیوتر را یاد بگیرد. نمی توانم بپذیرم که باید به این شکل از مدرسه عادت کند. وقتی من بعد از یک میزگرد آنلاین چنین حس و حال بدی دارم و همۀ انرژی ام را از دست می دهم، چطور به این فکر نکنم که این کلاس ها چه بر سر مغز تأثیرپذیر کودکم می آورد؟ گمان نمی کنم آسیبِ پایدار و دراز مدتی ایجاد نمایند، و می دانم که بچه ها بسیار منعطف اند، اما از دیدن درماندگی و آشفتگی اش متنفرم. مدام فکر می کنم حتماً راه چاره دیگری هست که هنوز به آن فکر ننموده ام.

وقتی بدترین حالت ممکن را برای رافی و پاییز تصور می کنم، قشقرقی نمایشی را می بینم که آپارتمان را درب و داغان نموده و اعصاب همه را به هم ریخته است، مانند آنچه هر روز در بهار اتفاق می افتاد. وقتی بهترین حالت ممکن را تصور می کنم، کودکی را می بینم که جنگیده، اما باخته است، کودکی که سختی انجام دادن تمرینی را که موظف به انجامش است، تحمل می نماید، چون به او قول داده ایم بعد از تمرین، خوراکی می خورد. ترسناک نیست، اما قطعاً ناراحت نماینده است.

حتی بدترین حالت ممکن هم خودش نعمتی است؛ یک آپارتمان به هم ریخته و اعصاب فرسوده در مقایسه با آنچه والدین دیگر باید تحمل نمایند، چیزی نیست. من و همسرم می توانیم در خانه کار کنیم و می توانیم تا اندازه ای در نگهداری از بچه ها به پرستار بچه یاری کنیم. بسیاری از والدینی که مجبورند بیرون از خانه کار نمایند، والدینی که استطاعت اقتصادی ندارند تا هزینۀ پرستار کودک را بپردازند و والدینی که نمی دانند خطر آلوده بودن خودشان و پرستار کودک را چگونه مدیریت نمایند، به مراتب شرایط بدتری را تجربه می نمایند. هیچ کس شرایط خوبی ندارد. بچه های مانند رافی -که به نظر می رسد پیش از موعد در معرض آموزش آنلاین قرار گرفته اند- پاییز را به یک نبرد تبدیل خواهند کرد. تا آنجا پیش نمی روم که از قبل شکست خودم را اعلام کنم و دست از مبارزه بردارم، اما مطمئن نیستم چه قدر و تا چه مدت آمادۀ جنگیدنم.

منبع: آتلانتیک