منصور اوجی؛ صدایی متفاوت - افق بسطام

این پژوهشگر و منتقد ادبی در یادداشتی که در پی در گذشت منصور اوجی، در اختیار خبرنگاران قرار داده، نوشته است: منصور اوجی (متولد 1316) که در شامگاه نوزدهم اردی بهشت 1400 ما را تنها گذاشت، شاعری نیمایی بود که گاه به شعر سنتی، به ویژه رباعی سرایی هم پرداخت و در مواردی از فضای ملتهب زیست اجتماعی ایران در عصر خود هم تاثیر پذیرفت. اما به نظر می رسد شعرهای نو او در حد فاصل نگاه حافظانه و اندیشه خیامی به وضوح و تمایز بیش تری می رسید. البته او همشهری حافظ بود. اما قدری بیش تر از حافظ به خیام گرایش داشت. اوجی در جست وجوی راه شعری خود از شیراز به نیشابور رفت و از نیشابور به یوش.

او در دهه های 1370 و اوایل دهه 1380 گاه به شعر سپید هم نزدیک شد. اما کامیابی اش در شعر نیمایی بسیار گسترده تر بود. رومانتی سیسم در شعر اوجی با طبیعت ستایی، گذشت عمر، اندیشیدن به ابدیت و وصف شیراز در هم آمیخته است. او از جمله شاعرانی بود که توانست با پشتکار و پیگیری بسیار زیاد، ذوق و استعداد خود را تا نهایت درجه در ساختار شعرش به فعلیت برساند. او را هم می توانیم مهم ترین شاعر نوگرای شهر شیراز پس از نیما بدانیم، هم یکی از شاعران شاخص در جریان نسل دوم شعر نیمایی (متولد در دهۀ 1310) و هم مهم ترین شاعر نیمایی در نوع شعر لحظه ای و کوتاه. منصور اوجی صدایی متفاوت و مانا در شعر نیمایی بود.

فقدان این شاعر لطیف طبع و ارجمند را به همه دوستداران شعر او، جامعه شعری ایران، اهل شعر و ادبِ شیراز، فرزند برومندش، خانم غزل اوجی و همسرشان، خواهرشان، خانم مرضیه اوجی و دیگر بازماندگان صمیمانه تسلیت می گویم.