درس های نیویورک: کرونا را می توان شکست داد - افق بسطام

به گزارش خبرنگاران، دکتر نیما فاتح و دامون فاضلی در ادامه ترجمه های هدفمند خود در خصوص تجارب جهانی کرونایی به شرایط نیویورک پرداخته و نوشتند: هستند شهرها و ایالت هایی که در مبارزه با کوویدـ 19 پیروز بوده اند؛ داستان نیویورک اما با بقیه فرق می کند. نیویورک آغاز خوبی نداشت؛ به واقع نمونه یی از مدیریت ناپیروز [آنچه نباید انجام داد] بود. کالیفرنیا شش روز زودتر از نیویورک برای کاهش موارد ابتلا دست به کار شد. شهردار [نیویورک] آشکارا پاندمی را جدی نمی گرفت و فرماندار، اندرو کوئومو، هم کُندتر [از او] کار می کرد.

ازین رو به نظر برخی افراد کوئومو شایسته تحسین های بلندبالایی که بابت مدیریت بحران از او به عمل آمد نبود، البته همه این تحسین ها به خاطر یک چیز نصیب اش شد: او با مردم حرف زد.

در آن زمان او داشت همان کاری را می کرد که آنگلا مرکل، جاسیندا آردِرن، کاترین جکوبزداتیر و بقیه رهبران در سراسر جهان داشتند انجام می دادند و آن ها را با بقیه به اشتراک می گذاشتند:

• موقعیت سختی در پیش روست
• می دانم این برای شما تجربه سختی خواهد بود
• باید این کارها را به این دلایل انجام دهیم
• از پسِ این بحران برخواهیم آمد

یک چیز دیگر هم هست: برخلاف سایرین او دروغ نگفت. کلک نزد. به خود نمی بالید و شانه از مسئولیت خالی نکرد. او حقایق تلخ و عریان را بیان نمود. داده ها را منتشر و تقاضای کمک کرد. همدردی نشان داد و دست به کار شد کشور به همین نیاز داشت.

من با کوئومو خیلی مسئله داشته ام و روش او را در راه اندازی برنامه Medicaid ایالت نیویورک نمی پسندم. ولی به آنچه داشت انجام می داد احترام گذاشتم. من این را هرگز جایی ذکر نکرده ام، ولی شاهد دو الگوی [سراپا متفاوت] بودم: مدلی که در آن اطلاعات ارائه شده به کوئومو توسط او در اختیار مردم قرار می گرفت، در تقابل با مدلی که رئیس جمهور دونالد ترامپ [در مخفی کردن این اطلاعات] به کار بسته بود.

وقتی ترامپ، به خاطر همه خطاها و ضعف هایش، از مسئولیت شانه خالی می کرد، علناً تهمت می زد، در جستجوی اعتباری [برای خود] بود و دانشمندان را نادیده می گرفت، کوئومو همیشه حی وحاضر بود.

در اینجا باید مطلبی را بگویم که بیش از آن که به کوئومو ربط داشته باشد به خودِ نیویورکی ها مربوط است و آن الگوی رفتاری راست گرایانه یی است که موجب مرگ ومیر مردم در آسیاشگاه های شهر نیویورک شد.

این الگوی رفتاری در قبال آسایشگاه ها عموماً توسط افرادی گسترش یافت که هنر اصلی شان ری توییت کردن لینک های خوانده نشده است. من سازمانی را راه اندازی کردم که بر ایمنی آسایشگاه ها نظارت می کرد و درباره این موضوع در تلویزیون، در نوشته هایم و در صحبت هایم با فرماندارها بارها حرف زده ام. می توانید آن ها را ببینید و بخوانید.

[قضیه از آنجا آغاز شد که] دولت ترامپ در سال 2017 گفت که قوانین کلّی و مهمِ مربوط به آسایشگاه ها را، که توسط دولت اوباما وضع شده بود، اجرا نمی کند و نیز بسکمک از مقررات دیگر را. وضع از همانجا خراب شد. به وجودآمدن این شرایط نامساعد مقصران متعددی دارد: دولت ترامپ، ناظرانِ متعلق به ایالت های دیگر، بازرسان دولتی. اگرچه به کاربستن این الگوی رفتاری موجب تغییر گرایش ایالت های قرمز [ایالت های طرفدار جمهوری خوهان] به سمت ایالت های آبی [ایالت های طرفدار دموکرات ها] می شود، ولی متأسفانه امروز 40 درصد از موارد ابتلای [ایالت جمهوری خواهِ] تگزاس از آسایشگاه ها می آید و این خود شاهدی است بر این که با وجود این الگوی رفتاری مهار شیوع تا چه اندازه غیرممکن است.

معلوم شده است که دلیل مرگ ومیر در آسایشگاه های این ایالت نیز همچون سایر ایالت ها بوده است. کارکنان آسایشگاه ها، بدون تست، از جامعه [بیرون آسایشگاه] به داخل آسایشگاه می آیند، یک چهارم کارکنان مبتلا شدند و تجهیزات حفاظتی شخصی کافی ندارند [بنابراین ویروس به راحتی از بیرون به درون آسایشگاه ها منتقل می شود و سالمندان را مبتلا می کند]. همین اتفاق هم اکنون در ایالت سان بلت هم رخ می دهد.

ولی این به معنای دفاع از کوئومو [در مراحل ابتدایی بحران] نیست. واقعیت این است که نیویورک به مرکز اپیدمی کوویدـ 19 در جهان بدل شد به دلایلی که هنوز سعی می کنیم بفهمیم شان: گونه جدیدی [از کروناویروس]، تمرکز بالای جمعیت، واکنش دیرهنگام و عدم نظارت بر آسایشگاه ها. اما آنچه سپس رخ داد شگفت انگیز بود.

منحنی ابتلا در نیویورک به همان تندیِ وحشتناکی که صعود کرد، نزول کرد و درهم شکست. این کاری خارق العاده و تاریخی بود. این اعتباری است برای نیویورکی ها، برای نظم وانضباط آن ها، برای جامعه شهری نیویرک و برای کارکنان پزشکی این شهر مایه فخر و مباهات است.

ما شاهد مرگ تعداد بسیار زیادی از کارکنان بخش مراقبت های پزشکی نیویورک بوده ایم، چه به سبب ابتلا به کوویدـ 19 و چه به سبب خودکشی: یکی از کسانی [که دست به خودکشی زد] شاهد مرگ 40 نفر از کسانی بود که در آی سی یو بستری شده بودند. رسیدن به نقطه عطفِ توقف کاملِ مرگ ومیرهای ناشی از کوویدـ 19 نتیجه جانفشانی آن ها بود.

120 روز متوالی مردم نیویورک [به سبب ابتلا به کوویدـ 19] می مردند. امروز 64 روز از اوج بیماری گذشته است: 508 مورد ابتلا به ازای هر یک میلیون نفر در نقطه اوج بیماری. در مجموع، 20600 مورد ابتلا در هر یک میلیون نفر؛ 32075 نفر در کل ایالات متحده فوت کردند که 22795 نفرشان به نیویورک سیتی تعلق داشتند. دوازدهم جولای اوضاع در همه آی سی یوها، آسایشگاه ها، اتاق های اورژانس و تخت های بیمارستان ها آرام بود: یک مورد مرگ هم گزارش نشد.

حالا دیگر این فقط کشورهای خارجی نیستند که می توانند این کار را انجام دهند. نیویورک به آمریکایی ها نشان داد که این کار شدنی است، همه می توانند آن را انجام دهند.

نیویورک حالا مثل باقی جهان این ویروس را جدی می گیرد و می داند چطور باید آن را مهار کند. آنها هشیار و گوش به زنگْ مراقب اند. استمرار آن البته سخت خواهد بود. ولی آن سوی منحنی ابتلا اشک به چشم آدم می آوَرَد: پرستارها. پزشکان. پزشک یارها.

چطور به آن هاحرمت بگذاریم؟ اجازه دهیم آن ها معلمان ما باشند. در فونیکس، آریزونا، هوستون و شارلوت و میامی بنشینید، و وقتی به شما می گویند این ویروس ترسناک را جدی بگیرید، به حرف شان شک نکنید.

متأسفانه برخی افراد به تجارب دیگران بی اعتنا هستند. آریزونا حالا با 528 مبتلا در هر یک میلیون نفر از رکورد نیویورک، 508 مبتلا در هر یک میلیون نفر، فراگذشته است. فلوریدا هم حالا به ازای هر یک میلیون نفر، 436 مبتلا دارد. فرماندارهای این دو ایالت عدم آمادگی و جدیت شان را آشکارا نشان داده اند. آن ها به فداکاری هم میهنان شان وقعی نمی نهند.

آن ها با پایین آوردن سریعِ منحنی ابتلا می توانند جبران کنند. آن ها باید راه فرماندار تگزاس، گِرِگ ابوت، را دنبال کنند. او هم دیر دست به کار شد و از نیویورک درس نگرفت. ولی وقتی متوجه قضیه شد با جدیت عمل کرد. همه این ایالت ها می توانند همچون نیویورک به کاهش سریعی در موارد ابتلا دست یابند اگر که جدی دست به کار شوند.

در دیگر ایالت ها نیز اقدامات سیاسی شجاعانه یی باید آغاز شود: پیوستن به پویش همین امروز بارها را تعطیل کنیم‘، آغاز کار مدارس به شکل آنلاین، تعطیلی کلیساها.

من با فرماندارها و شهرداران سراسر کشور حرف زده ام. راه ابوت را دنبال کنید. از تجربیات گذشته درس بگیرید، نگذارید این بحران برای سومین بار تکرار شود. می توانیم کار را انجام دهیم. یک نفر که او را می شناسم گفت: بله ما می توانیم‘‘.

سنا هم باید به آنچه شاهدش بوده اند احترام بگذارد. باید از مالکان بارها و رستوران ها حمایت کرد. بیمه های بیکاری [ارائه] کرد و مانع از تخلیه [منازل] شد. باید به آمریکایی ها کمک کرد تا این [بحران] را پشت سر بگذارند. کسانی را برای ردگیری تماس های مبتلایان باید استخدام کرد و تست گیری وسیع را آغاز کنیم. فرض کنیم رئیس جمهور نداریم و باید با فرماندارها کار کنیم.

دیروز با سناتور برنی سندرز درباره این موضوع حرف زدم. او به همراه دو سناتور دیگر، مارک وارنر و دوگ جونز (یعنی کل سران حزب دموکرات [در سنا]) روی طرحی برای حمایت از دستمزدهای آمریکایی ها کار می کند. حالا نوبت میچ مک کانل [رهبر جمهوری خوهان سنا] است. حالا که بیماری در ایالت های طرفدار جمهوری خواهان به سرعت گسترش می یابد او نگاه جدی تری به موضوع دارد.

من دیروز با اپیدمی شناس و پاندمی شناس ارشد کشورمان صحبت کردم. او در سال 2006 در TedTalk درباره پاندمی سخنرانی کرد. او به رئیس جمهورهای هر دو حزب مشاوره داده است. در چهار ماه گذشته تقریباً مدام با او حرف زده ام.

به عقیده او کنارآمدن با این ویروس ممکن است. به نظر او هیچ ضربه این ویروس به اندازه این عقیده که نمی توانیم آن را شکست دهیم‘ دردناک نبوده است. به لطف قهرمانان مان در نیویورک و جانفشانی همه آنهایی که از دست شان دادیم [حرف] او امروز اثبات شده است: ما می توانیم ویروس را شکست دهیم.

نویسنده: اندی سلاویت / 14 جولای 2020

منبع: https://coronavirus.medium.com/lessons-from-new-york-83cab6c54c1